Język polski w szkole

Czas już zrozumieć, że od tego, czem będzie dla nas język polski, zależnym się stanie cały poziom naszej kultury umysłowej, że Francja temu właśnie zawdzięcza swą niezaprzeczoną hegemonję duchową nad światem, że jest narodem najbardziej ceniącym swój język o najgruntowniej go posiadającym – a jeśli to promieniowanie nieco osłabło w ostatnich czasach, to dlatego, że się zaczęła sprzeniewierzać swym tradycjom szkolnym.

Z pewnością język polski ukształtował się na osi Wielkopolski, Śląska i Małopolski. Kiedy byłem studentem, językoznawcy toczyli spór, czy polszczyzna literacka ukształtowała się wraz z ustanowieniem władzy w Wielkopolsce, czy dopiero później w Małopolsce, pod wpływem krakowskich drukarzy. Ten spór jest nierozwiązywalny, bo od wczesnego średniowiecza Polska była obszarem językowo zwartym, o wiele bardziej niż dzisiejsze Włochy czy Niemcy.

Z badań krakowskiego profesora Witolda Mańczaka wynika, że w polskim jest więcej zdrobnień niż w innych językach. Tę skłonność mieliśmy zawsze, a w ostatnich latach nawet się nasiliła. Mówimy: bileciki, masełko, kawusia… Ktoś mógłby powiedzieć na tej podstawie, że jesteśmy bardziej uczuciowi, ale tym zdrobnieniom towarzyszy równocześnie potworna wulgaryzacja języka.