Geografia

Tak to działa: geografia porządkuje przestrzeń, ale robi zamieszanie w głowie i człowiek chciałby zostać rybą, zamiast stać w mentalnym rozkroku między południem, północą, wschodem i zachodem.

Nauka geografii wkracza we wszystkie prawie gałęzie pracy ludzkiej: tak jak w szkole nie ma przedmiotu, który by nie wiązał się ściśle, a nawet koniecznie z nauką geografii, tak w życiu codziennym nie ma zajęcia, w którem by wiadomości, rozumowania i metody geograficzne nie mogły przynieść dużo posiłku i korzyści. Nic w tym dziwnego: nauka ta bowiem opiera się z natury rzeczy na materiałach bardzo różnorodnych, posiada charakter w wysokim stopniu syntetyczny i w każdym ze swych działów styka się z przedmiotami właśnie w szkole i w życiu najważniejszymi – z ziemią martwą, z przyrodą żywą i z człowiekiem. Tu tkwi źródło wielkiego znaczenia wychowawczego, jako też praktycznego nauki geografii.

(...) najwięcej informacji o naszych ziemiach zawdzięczamy niewątpliwie Klaudiuszowi Ptolemeuszowi (ok. 90–180 r. n.e.) i jego Wstępowi do geografii, który – wraz z załącznikami kartograficznymi – na długie stulecia stał się jednym z podstawowych źródeł wiedzy o świecie. Równocześnie była to pierwsza udokumentowana kartograficznie informacja o obszarach dzisiejszej Polski.